Bugün biraz derdimi sizlere anlatmak istiyorum. Gerçekçi yazacağım, o yüzden toz pembelik beklemeyin benden. Daha fazla uzatmadan, yolumu kaybettim millet diyerek girişimi bitireyim.

Dipçe

Bu yazıyı alt başlıklar halinde yazacağım.

Oyun geliştirme döngüsü

Açıkçası tüm hayatımı çöpe at deseler, muhtemelen bu meslek olurdu. Zira, 10 yılın hepsini bir hiç uğruna yaktım. Idol olacak yaşta, bir çöplük uğruna hayatımı zehir ettim resmen. Bildiğiniz hem kariyer olarak, hem de mesleki planlamada hata yaptım. Bu meslek beni hem sinir hastası etti, hem de migren ataklarımı çoğalttı. Kısaca kendimi boş yere hırpaladım diyebilirim. İyimser olamıyorum, diğer insanlar gibi yalandan mutluyum diyemeyeceğim, gerçekleri anlatmam lazım ki, buzdağının diğer kısımlarını da görmeniz gerekiyor güzel okuyucum.

Oyun geliştirmeyi bir kaç bırakmayı denedim. Her seferinde nasıl oluyorsa kendimi bu sinir hastası mesleğin içerisinde buluyorum yine. Döngünün içinde hapsoldum resmen. Hiçbir şekilde paçamı kurtaramıyorum. İlla Construct 3’ü kullanırken görüyorum, resmen yakamı bırakmıyor bu illet. Virüs gibi bir şey, hani bilgisayarınıza giripte tüm hayati bilgilerinizi yok etmeden bırakmayan lanet olasıcalar varya, o ondan işte. Bu meslekten dolayı, kendimi iyi yerlerde göremiyorum maalesef. Sonumu da kezâ öyle. Kurtulmam lazım bu lanetten ciddi anlamda.

Hikâye yazmayı seviyorum ama…

Hikâye yazmayı çok severim oysa ama tembelliğim yüzümden bir çok hikâyemi bitiremiyorum. Bu konuda kendimi affetmiyorum, o yüzden bu konuda çok kızgınım. Elden pek bir şey gelmez. Yine de bunu meslek haline getirmeyi çok isterim. Hikâye yazarken, girdiğim hava ve dünya çok değişik bir hissiyat yarattığı için seçtim ama bunu da bir kaç kez terk ettim, üzülüyorum verdiğim emeklerime ama akıllanmam lazım. Japonya gibi bir ülkede yaşamak istiyorsam bu konuda cidden doğru bi’şekilde uğraşmam şart. Bunun ortası ve olurası yok. Olmak zorunda. Başka çıkar yolum da yok maalesef.

Hikâye yazmayı küçüklüğümden beri deniyorum diyermeyeceğim. Bu konuda yalan söylemiş olurum, açıkçası ilk hikâyemi, 20’li yaşlarımda başladım ama bu hobim bana çok zarar vermedi. Aksine hayata olan bakış açımı ve kendimi bulma çabam olduğu için tercih ettim. Bu cepte kesin olacak ama yine de korkuyorum. Bu meslek olursa üstteki gibi delirecek miyim? Kurtarın beni millet.

Müzik yapma çabası

Müziği aslında küçüklüğümden beri severim. Gerçekten de öyle. Hem yapmaya çalışmak hem de dinlemesi oldukça zevk veriyor. Müzik yapmak için mikrofon istemesi biraz masraflı bir hobi ama bu sevmediğim anlamına gelmiyor. Sadece gereksiz bir harcama olmasın yeter modundayım. Bu hobime yeni başladım ve yeni yetmeyim. Ben bu konuda çok amatörüm ve bunu çok sevdiğim için, tüm hayatımı buna harcamak için hazırım. Bu meslek benim hayallerimi süslüyor halen.

Müzik yapmayı iki sefer denedim ve her seferinde sorun çıktı mikrofon konusunda. Oysa yapmayı çok istiyorum. Bu meslekteki endişem, ya öğrenemezsem ya rezil olursam korkusu var. Bu konuda kendimi yenemiyorum. İşin sonunda yerinde sayma endişem var. Bu endişe yüzünden kafam çorba oluyor maalesef, ne yapacağım ya?

Bitirirken

Fikirlerinizi forumdan paylaşırsınız. Ben tıkandım, delirmeden çözmem lazım. Oyun yapmak istemediğim kesin ama diğer ikisini yapmak istediğim o konuda kafam karışık, kurtarın beni üstadlar ve ustalar.